Marianna Maćkowiak (z domu Dudek) urodziła się 16 marca 1920 r. w Bukówcu Górnym (dom w rozwidleniu ulic Sokołów i Wańskiego). W Bukówcu też ukończyła siedmioklasową szkołę powszechną. Uzdolniona muzycznie, rekomendowana przez nauczycieli, miała kontynuować naukę w szkole muzycznej w Poznaniu. Śmierć matki uniemożliwia realizację tych planów. W wieku 14 lat Marianna musiała zająć się domem oraz młodszym rodzeństwem. Wkrótce wstąpiła do Kółka Włościanek, zostając jego sekretarką. Nie zaprzestaje muzykowania, śpiewa w chórze św. Cecylii, gra na skrzypcach i mandolinie.
W roku 1941, wraz z rodziną i wieloma innymi współziomkami, Marianna Dudek została wysiedlona na 4 lata do Niemiec, na przymusowe roboty. Po powrocie do Bukówca odbudowuje z ojcem i rodzeństwem rodzinne gospodarstwo. W 1949 r. wyszła za mąż za miejscowego organistę Józefa Maćkowiaka. Wybudowali dom przy ulicy Marcinka, wychowali czworo dzieci.
Przeżyte na obczyźnie lata wojny Marianna Maćkowiak opisała w pamiętniku zatytułowanym „Bukówiec moja mała Ojczyzna”, w latach 1977-78 drukowanym w odcinkach w gazecie Gromada Rolnik Polski, a w roku 1997 wydanym w formie książki. Pamiętnik drukowany w gazecie był czytany przez dziesiątki tysięcy ludzi w całej Polsce, codziennie do domu przy Marcinka przychodziły liczne listy od miłośników pamiętnika.
Wiele lat swego życia Marianna Maćkowiak poświęciła pracy społecznej, pełniąc m.in. funkcję radnej wojewódzkiej z ramienia Komisji Zdrowia, Opieki Społecznej i Spraw Socjalnych, będąc opiekunem społecznym, sekretarzem i kronikarzem zarządu Koła Gospodyń Wiejskich, animatorem życia kulturalnego i uczestnikiem licznych zespołów artystycznych. Założyła i przez wiele lat prowadziła zespoły „Bukowianki”, „Siódemka”, „Złota jesień”. Pomagała w zakładaniu i prowadzeniu bukówieckich zespołów regionalnych, dorosłego i szkolnego, grając na skrzypcach wraz z dudziarzem Florianem Ratajczakiem, ucząc bukówieckich śpiewek i tańców.
Jedną z największych pasji życia Marianny Maćkowiak, należącej od 1984 r. do Stowarzyszenia Twórców Ludowych, było pisarstwo. Z powodzeniem brała udział w niezliczonych konkursach organizowanych przez redakcje najróżniejszych czasopism, była też długoletnim korespondentem gazety Gromada Rolnik Polski. W roku 1995 redakcja lokalnego włoszakowickiego pisma Nasze Jutro wydała jej pracę „Kto wspomni o dziewczętach – sanitariuszkach z 1939 r.”, a rok później książkę „Droga do Lourdes”. Marianna Maćkowiak jest ponadto autorką wielu utworów okolicznościowych, pisanych z okazji różnych świąt czy jubileuszy. Ma także w swym zbiorze około 200 opracowanych muzycznie piosenek ludowych, pochodzących z Bukówca i okolicy, wydanych w roku 1999 w książce „Pieśni ludowe z Bukówca Górnego”.
Za swą długoletnią działalność Marianna Maćkowiak otrzymała wiele odznaczeń, m.in. Złoty Krzyż Zasługi, odznakę Zasłużony Działacz Kultury i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
Dla Bukówczan była „panią Maćkowiakową”, koleżanką, sąsiadką... zawsze pełną inwencji, poczucia humoru, życzliwości. Rozsławiała Bukówiec w całej Polsce, dawała nam swoją twórczością przykład, że artystą, poetą, pisarzem, muzykiem można być wszędzie i niekoniecznie kończąc odpowiednie szkoły. Zostały książki, piosenki, wiersze i wdzięczna pamięć. Niech spoczywa w pokoju, w Bukówcu, swojej małej ojczyźnie.