Tradycje biegowe w Bukówcu mają swoja długą tradycję. Niedawno obył się 30 Bieg Sokoła, mamy już kilkunastu maratończyków, corocznie bukówieccy biegacze odnoszą liczne sukcesy, również ci najmłodsi z sekcji lekkoatletycznej bukówieckiej szkoły. Ciągle pamiętamy też bieg „800 kilometrów na 800-lecie wsi, który przerodził sie w coroczne „Bukówieckie Lotanie”.
O nadejściu świąt świadczyło coraz to więcej znaków na niebie i ziemi. Co prawda niektóre bardziej świadczyły na rzecz świąt Bożego Narodzenia, ale przylot bocianów na gniazdo przy Powstańców Wielkopolskich przypieczętował do końca: idzie wiosna i Wielkanoc. W czwartek po Bukówcu szalały zające pracowicie zapełniając słodyczami przygotowane „gniozda”. A w Wielki Piątek, punktualnie o 7.00 ruszyły na wieś klekoty i taczki wielkanocne.
Na finał dziewiętnastej edycji Konkursu zjechało 22 uczestników z różnych stron Wielkopolski: ze Stęszewa, Każmierza, Krobi, Święciechowy i Bukówca. Przedstawili solo lub w duetach piętnaście tekstów w naszej gwarze wielkopolskiej napisanych przez Magdalenę Andrzejewską, Barbarę Bawer, Zofię Dragan, Mariana Bartkowiaka i Juliusza Kubla. Świetnym prezentacjom dzieci i młodzieży - wiek uczestników to 8 do `16 lat - towarzyszyła kapela podwórkowa EKA z Gostynia.
Dopiero co stroiliśmy choinki, a tu już trzeba było stroić nowe lotka... Czas płynie szybko, to już czwarta niedziela postu, a jak czwarta niedziela - to nowe lotko. Szkolny Zespół Regionalny jak co roku „obkolędował” cały Bukówiec. Same no we lotka wykonali uczniowie klasy IV i V na lekcjach plastyki, bo każde dziecko w Bukówcu chce umieć zrobić papierowy księżyc i „stużki” ...
Dziesiąte, jubileuszowe Ostatki odbyły się w sobotę 28 lutego. Tym razem, oprócz kabaretu DZIURA, wystąpił kabaret KOŃ POLSKI. Widownia, jak co roku zapełniła się do ostatniego miejsca, a nawet trzeba było krzeseł donieść. Widownię stanowią w dużej mierze stali bywalcy, którzy już na dwa miesiące wcześniej dopytują się o termin imprezy i kto tym razem wystąpi. Należy podkreślić, że widzowie zjeżdżają na Ostatki z wielu stron i miejscowości, bywa, że zorganizowanymi grupami.
Jak co roku obchody te miały w Bukówcu miejsce szóstego stycznia. Rozpoczęły się uroczystą mszą świętą z udziałem wszystkich bukówieckich pocztów sztandarowych. Po mszy delegacje bukówieckich organizacji, Zespołu Szkół w Bukówcu Górnym, a także sołtys wraz Radą Sołecką i Wójt Gminy S. Waligóra złożyli kwiaty pod tablicami poległych oraz na grobie Andrzeja Nowaka i Franciszka Świętka, powstańców którzy polegli w działaniach powstańczych pod Jezierzycami. Zgromadzeni wysłuchali też krótkiej historii działań powstańczych przygotowanej przez Antoniego Marcinka. Uroczystość pod tablicami zakończyło wspólne odśpiewanie Roty.
Czytaj więcej: Obchody rocznicowe wybuchu Powstania Wielkopolskiego
W dniu 18.12.2014r. o godz. 18.00, na zaproszenie sołtysa, spotkali się szefowie wszystkich bukówieckich organizacji społecznych, zespołów artystycznych, radni gminy oraz radni rady sołeckiej. Na takim przedświątecznym spotkaniu podsumowano całoroczną działalność. Omówiono wszystkie imprezy i zdarzenia 2014 roku. Rozmawiano także o planach na 2015 rok.
W miłej atmosferze przedświątecznej wymieniano poglądy na różne sprawy dziejące się we wsi. Były też kolędy, był poczęstunek, a także gwiazdor z podarunkami!
Gospodarz spotkania, sołtys Tadeusz Malepszy wszystkim obecnym przekazał życzenia:
Po promocji książki – słownika „Co wieś to inna pieśń” w Bukówcu, taka sama impreza odbywała się tydzień później na Spiszu. Z rewizytą pojechała część zespołu redakcyjnego oraz Zespół Regionalny im. Anny Markiewicz (z towarzyszeniem dwóch par ze Szkolnego Zespołu Regionalnego). Zostaliśmy przyjęci iście po królewsku. Zamieszkaliśmy w pokojach gościnnych wspaniale wyremontowanego Domu Kultury w Nowej Białej (gmina Nowy Targ). Koszty remont, ze względu na doskonale zachowany folklor spiski, polski i mniejszości słowackiej, zostały pokryte ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W trzykondygnacyjnym obiekcie znalazła się duża sala widowiskowa, kuchnia, kawiarnia, biblioteka, salki do zajęć i wspomniane pokoje gościnne. Wszystko piękne, nowoczesne, luksusowe...Nie da się ukryć, że nasz bukówiecki Dom Kultury, to Kopciuszek...
Ta książka to: „Co wieś, to inna pieśń – słownik gwary Bukówca Górnego w Wielkopolsce i regionu Spisza w Małopolsce”. Jej promocja odbyła się 7 grudnia tego roku w Wiejskim Dom Kultury. Książka powstała w dość niezwykły sposób. Otóż ponad rok temu, Lokalna Grupa Działania Stowarzyszenie Rozwoju Spisza i Okolicy, rozesłała do grup lokalnych w całej Polsce propozycję projektu międzyregionalnego, polegającego na napisaniu wspólnego słownika gwar dwóch różnych regionów Polski. Wtedy Wielopolska Lokalna Grupa Działania Kraina Lasów i Jezior w Lesznie skierowała tę propozycje do nas, do Bukówca. Odpowiedzieliśmy „Dlaczego nie?” i tak się zaczęło.
Dziś, 10 grudnia 2014 roku, zmarł ksiądz kanonik Jan Górny, wieloletni proboszcz naszej parafii (1982 – 2014), wspaniały duszpasterz, dobry, życzliwy i zawsze gotowy do pomocy człowiek, rozmodlony, przyjacielski, oddany parafii i parafianom ksiądz...
Wprowadzenie ciała do kościoła św. Marcina w piątek 12 grudnia 2014 r., godz. 17.30
Msza święta o godzinie 18.30
Msza święta pogrzebowa w sobotę 13 grudnia 2014 r., godz. 11.30
Pogrzeb na cmentarzu parafialnym w Bukówcu Górnym
Niech spoczywa spokoju
Ks. Jan Górny. Ur. w Poznaniu w 1928 r. Dzieciństwo spędził w Komornikach, gdzie jego ojciec był kierownikiem szkoły. Po maturze wstąpił do seminarium duchownego w Gnieźnie, ale ostatecznie ukończył je w Poznaniu. Wyświęcony na kapłana w 1955 r. Jako wikary pracował w Wieleniu n. Notecią, w Pępowie, w kościołach poznańskich. W 1967 r. został proboszczem w Prochach k. Wielichowa. Z dniem 25 sierpnia 1982 r. rozpoczął posługę w Bukówcu, skąd 1 lipca 2003 r. przeszedł na zasłużony wypoczynek do Domu Księży Seniorów w Poznaniu. W ciągu 21 lat duszpasterzowania w Bukówcu dał się poznać jako bardzo pobożny, rozmodlony kapłan i świetny gospodarz, zatroskany utrzymaniem kościoła, obiektów towarzyszących i cmentarza. W uznaniu zasług w 2000 r. otrzymał tytuł kanonika.